bira bira mir
Mizgin Ronak Aydın
Bir, bira Qederê peki Mehmed Uzun, tîne bira we jî gelo? Ew bira ku Celadetê me yê hêja, pênûsa zimanê me ya gewre tê wer bû û çû, ew bira bêbinî û efsûnî, ew bira ku serê wê li wir, lê dawiya wê dawiya wê digîhîje lisîhî lisîhî me mij û dûman û ji wir jî nizanim diçe li kû…
Dema ku Celadet lê wer bû, em jî ne li wir bûnû me nedît ku ya ku xwe lê wer kir bîr bû, ne Celadet. Meditasyon, meditasyon; em bi herdû çavên xwe bûn şahid ku, tağe nekarî xwe li ber wê lewendiya şad û nazik bigre û bi tefî kûrahiya xwe, xwe firand, xwe li kûrahiya wi ya bêdawî wer kir. Ger ku fetisandinek hebû di wê gihîştina kujer de, ew para teşe bu, ne ya wî. Bîr bû, a ku aşiq bû û xwe virvirand wê kûrahiya kurdî, kurdewarî, kurdîperweriya bêdawî. Lew xwest ku li wir bimre, ne li derek din, da ku every dem li wir bimîne. loma ji Birû MirBu. Birû Mir her erkek De her tim jî yek bimînin, Birû Mir li bira beni. Dema em bigihîjin yekê, em ê bigihîjin ya din û yê din jî. Dema em ji Eşqê û jana koçberiyê steak, em ê bibin bir, dema em tim geş bimînin, em ê bibin Mîr.
De ka ez li vir bisekinim û helbesteka xwe ya ji pirtûka bi navê Kirase Heyve, bi niyet gulek hışk, bavêjim binê ve teşe, da ku muhletê bidimime û nehêle ku em xwe niha bavêjinê:
Xencera Bêxemiye
Stranên xeydok deri ji zaroktiyê
Deriû paceyan vekî jî naçin
Zaroktiya xeydok stranên xwe
Bera her derê dide
Bira li nav baxçe û ya te eynî nine
Ew kilaman dibeje ya te dinale
Xencera bêxemiyê ya ku
sterk li
Ji ser stûyê te ranabe
Çivîkên dawî ji sînga te difirin
Salname diqedesi (…)
Lê li gor pirtûkê bîr li nava zeviyê ye û li gor helbestê, li nav baxçe ye, her wiha em ji helbestê hîn dlbin ku, bira li nav baxçe kilaman dibêje û ya ku jê re tebele, Belam bîra Mîr, ew çi dike, ikisi de kilaman dibêje, jî dinale, an ji bo ku van herdûyan jî nake, wek sêhrbazek dilkêş me Stitchîne nav kûrahiya xwe? Lê belki pirsa ku niha lazim be viya ye; kurdan kengê û çima ji wê deryaya hundirîn û zimanî û dijwar re gotin ”bir”?
Çima tiştek din na, lê ”bîr” hew ”bir”? Bir ne ew ava zelal a ku hiş û aqil difirîne. Way li wir e, çawa ku mirov lê dinhêre, sergêjiyek wek ebayê Tajdîn xwe li mirov dipêçe û firînek bêdawî destpê dike. Ma ne muhtemelen ji bo ku em teyrên ku li ser bîra xwe difirîn, loma wiha ji bîra Mîr jî dernakevin, ew li bîra me, em li bîra wî… Em hemî li binê Bîra Qederê.
Tewîja min di heman pirtûkê de wiha jî gotiye; Bir.
Bîrek kûr di bîra min de heye
Ku bikevimê difetim
Le em hemi her roj dikevin Bira Mir , belam nafetisin .Qey em li wir Taban av, ava ku hêj jî li tevi cholsehrayan kurdiya me ya xemgîn, gotin bi gotin av dide û dema ku av diqede jî me kurdîhezên tî û qirikziwa ji bo wan dike baran. Lew bîr ava xwe hem ji erdê digrin hem de ji ji asîman’dır.
Dengê qondra Mir tê biz mi? Di vê Gulanê de jî hawar-hawara tîpên kurdî ye û ji bo ku nefetisin, kulîlkên ku li çolsehrayên Efrîqayê şîn bûbûn, vê deva li Şamê gul vedidin. Ava bira Mîthet Mîqdat Bedirxan digîhîje Şamê û Taban Hawar.
Loma di bîra me da 15ê Gulanê, hem dengvedan hem de jî gulvedan e. Dema em li bin tete dinherin; hem rûyê xwe, ê Mîr, ê rojnama xwe û hem de jî digel tefî sansûra mêtingeriya Frensî vejîna zimanê xwe sole û dizanin ku ew nebûya, dê Bîra Qederê nebûya, bira Qederê nebûya, me yê niha nikaribiya pere li vê bira îroyîn binhêriya, silav bida çirûsîna lisana xwe û ihtimal bi dinê bixista; Em hene, li vir in, li wir in, li her deep.
Le Mîrê li devê bîra bîra me, way dîsa gazî me dike.
Nefret ediyorum keko, nefret ediyorum.
